Sneeuwscooteravonturen en ijsberenplas

En ik maar denken dat sneeuwscootereigenaars gewoon mensen waren die te lui zijn om te skien… Vorige week heb ik aan den lijve ondervonden dat het nog spierpijnverwekkender is dan skien! Ik strompelde drie dagen heen en weer tussen mijn kamer en keuken, luid kreunend liet ik me op de bank vallen…. Een sneeuwscooter besturen is hard werken!
De veiligheidscursus die ze hier geven, bezorgt me niet zo’n veilig gevoel. We worden op het ene na het andere gevaar gewezen, zodat ik me begin af te vragen hoe ik de komende zes weken tussen ijsberen, gletsjers en sneeuwstormen door ga laveren. Met een sneeuwscooter kun je door het ijs zakken, skiend raak je bedolven onder sneeuw, lopend kun je in een gletsjerspleet vallen – je zou er haast door in bed blijven liggen.

Afgelopen dinsdag was het tijd voor rijles. Iedereen met een rijbewijs mocht een scooter uitproberen.
We moesten onze scooters galant en vriendelijk behandelen, aldus Stefan, onze instrcteur. ‘Treat it like a lady’, sprak hij ons bemoedigend toe. Een opmerking waar ik mijn vraagtekens bijzette, toen hij vervolgens vertelde dat bevroren onderdelen van de scooter eenvoudig konden worden ontdooid door er een jongen overheen te laten plassen.
Eenmaal op het bevroren Adventfjord merkte ik dat ik mijn scooter als een paard moest behandelen. Zachtjes met mijn linkerknie duwen als ik naar links wilde sturen, met mijn rechterknie als ik naar rechts wilde – een gewoonte die ik me gelukkig nog wist te herinneren uit mijn paardrijdperiode, zo’n dertien jaar geleden. Helaas ontdekte ik dat pas na tien minuten, waarin ik zo krampachtig op mijn scooter zat dat ik mijn linkerknie stevig tegen het gevaarte aandrukte en als gevolg daarvan steeds een afwijking naar links had, terwijl de rest keurig in het spoor bleef rijden Het bevroren fjord was redelijk vlak, maar soms kwamen we verraderlijke hobbels en stenen tegen, waardoor je plotseling werd gelanceerd. Gelukkig ontspande ik na een tijdje en kon ik van het prachtige uitzicht genieten (waar ik helaas geen foto’s van heb – ik was vergeten mijn accu in mijn camera te stoppen – maar ik heb mijn medestudenten al lief aangekeken). Aan mijn nieuw verworven ontspannen houdinhg kwma snel een einde toen bleek dat we ook over schuine hellingen moesten rijden, waarbij je een aanzienlijke kans had om met scooter en al om te vallen – menig student heeft al een been gebroken door onder een scooter terecht te komen. Maar moeilijk was het echt niet, bezwoer Stefan ons, ‘just move your ass – it’s excellent excercise!’. Ook moesten we niet vergeten flink gas te geven. Maar probeer als je op een schuine helling een bocht naar links maakt maar eens naar rechts te hangen, en dat op topsnelheid… Mijn facemask (een masker dat niet zou misstaan in een horrorfilm) werd nat van mijn adem en bevroor daardoor, waardoor ik me ook nog eens zorgen moes maken om frostbite (een akelige toestand waarbij je gezicht bevriest). Het is duidelijk, ik had daar de tijd van mijn leven… Toen we daarna nog steilere hellingen op moesten viel ik van de inspanning bijna van mijn scooter, en mocht ik even bijkomen. Vergeleken met alle stoere Noren, van wie de meesten al vaker op een sneeuwscooter hadden gereden, voelde ik me nogal mislukt. Het is duidelijk dat ik niet voor de noordpool gemaakt ben: ik kan niet schieten, geen sneeuwscooter besturen… Maar een ding kan ik hier uitstekend: genieten van het spectaculaire landschap. Toen we ons met de scooters eenmaal op vlak terrein bevonden en we over de witte vlakte naar een pingo reden (een heuvel die van binnen van ijs is) en ik aan weerszijden van me witte bergen zag, terwijl de zon in mijn gezicht scheen, de lucht helder blauw was en de rendieren ons toejuichten was het uitzicht zo prachtig, ontdekte ik uiteindelijk wat er zo leuk is aan een sneeuwscooter.

Inmiddels is het bijna een week later en vandaag, terwijl de blaar op mijn duim van vorige week nog duidelijk voelbaar is, heb ik mijn tweede sneeuwscooterpoging ondernomen: niet als bestuurder maar op de bijrijderstoel. Ik weet niet wat pijnlijker is (achterop voel je alle hobbels en de koude windvlagen extra goed) maar ik zat er in ieder geval ontspannener bij dan de vorige keer. Met elf studenten gingen we vanochtend op weg naar Tempelfjorden, een van de mooiste gebieden op Spitsbergen. Met de woorden van instructeur Stefan nog stevig in mijn oren geknoopt (‘if you’re sitting behind a nice boy, just grab on firmly!’) liep ik richting de sneeuwscooterverhuur, waar ik uiteindelijk niet bij een brede Noor maar bij Amaris, een Canadees meisje uit mijn keuken, achterop de scooter belandde. Achteraf een goede keus, want Amaris is een kop kleiner dan ik en zo zat ik niet de hele rit lang alleen maar tegen een brede rug aan te kijken! Na een rustig begin vlogen we op de vlakke stukken met zo’n 90 kilometer per uur over de sneeuw. De rendieren die rustig in de vallei naar mos aan het zoeken waren verstoven verschrikt weg… Ik hield me stevig vast aan de scooter, maar moest af en toe mijn gezichtsmasker wat verschuiven om te zorgen dat ik geen frostbite zou krijgen – een pijnlijke huidaandoening die kan ontstaan als huid aan de kou wordt blootgesteld (over gezichtsmaskers gesproken: dinsdagavond hebben we een vrouwenavondje gepland, compleet met chocolade en Desperate Housewives, om onze door de kou verweerde gezichten even op te peppen met een komkommermasker).
Tempelfjorden was onvoorstelbaar mooi. Aan het einde van de vallei was een reusachtige gletsjer, die eindigde een ijsblauwe klif die zo’n zes meter boven ons uit torende. Dat er zulke prachtige gletsjers bestaan wist ik wel van foto’s, maar om er zelf naast te staan is haast onwerkelijk. Mijn geluksgevoel werd nog vergroot toen we reusachtige ijsbeerpootafdrukken in de sneeuw zagen – toen ik mijn reusachtige want er naast legde bleek dat zelfs die niet in de buurt kwam wat betreft grootte. Ik schat dat de ijsbeer minstens maat 47 had… Iets verderop vonden we zelfs een ijsbeertoilet: tussen vier pootafdrukken in zagen we een geel bevroren plasje liggen.

(helaas werkte mijn camera niet op het hoogtepunt van de tocht dus foto's moet ik van mijn huisgenoten strietsen... daarna plaats ik ze op facebook!)