Spitsbergen in een spijkerbroek

Ik heb vaak genoeg witte landschappen gezien vanuit het vliegtuig: wolkenvelden in allerlei soorten en maten. Schapenwolken, dikke witte dekens, wolkenbergen… Vaak stelde ik mezelf dan voor dat ik over een besneeuwd landschap vloog, en dat de wolkenvelden in feite gletsjers waren. Maar toen ik vandaag boven Svalbard cirkelde, besefte ik dat ik mezelf mooi voor de gek had gehouden. Tegen de prachtige, witte wereld die ik vandaag uit mijn vliegtuigraampje zag, kan geen wolk op.

Nadat het vliegtuig was opgestegen uit Tromso zag ik lange tijd alleen maar blauw: de zee en de lucht. En toen ik de eerste witte stipjes ver beneden zag, duurde het even voordat ik daadwerkelijk besefte dat er onder me duizenden ijsschotsen dreven, als een wit mozaïek. Ik begon heel breed grijnzen en had de neiging om mijn buurvrouw (die ik aan het begin van de vlucht nog hardhandig van mijn stoel had moeten verjagen omdat ze m’n plek had ingepikt) om de nek te vallen van pure blijdschap.
Toen we Spitsbergen naderden werd het bewolkt en mijn gezicht betrok. De landing was al ingezet (‘all electrnic equipment should be switched off’) toen we door de wolken heen braken en we de talloze gletsjers en (spitse) bergtoppen onder ons zagen. Ik kon me niet inhouden en zette stiekem mijn digitale camera weer aan, de ene na de andere foto makend voordat de stewardessen op het luidruchtige gebliep van mijn camera af zouden komen.
Ik kreeg het idee dat alleen de vlucht al de moeite en het geld waard was (maar was toch blij dat ik niet meteen rechtsomkeert hoefde te maken). Ik probeerde nog een ijsbeer te ontwaren in het witte landschap, maar het was een soort ‘Waar is Wallie’ voor gevorderden en met mijn bijziendheid zag ik elke sneeuwbal voor een ijsbeer aan.

Eenmaal op het vliegveld werden mijn dertig kilo zware bagage en ik opgehaald (samen met de ski’s die ik van mijn Noorse vriendin Unni uit Tromso mocht lenen) en naar het studentendorp Nybyen gebracht. Samen met een Noors meisje dat dezelfde cursus gaat volgen als ik (Permafrost and periglacial environments) wandelde ik vervolgens de drie kilometer naar Longyearbyen, om boodschappen te doen. In een spijkerbroek.
Nog lichtelijk euforisch van mijn reis had ik de kou onderschat (de zon scheen zo lekker…) en al was ik goed ingepakt met jas en handschoenen, mijn benen moesten het ontgelden. De snijdende wind striemde sneeuw in mijn ogen en blies dwars door de spijkerbroek heen, en bij thuiskomst ontdekte ik allemaal gesprongen adertjes op mijn bovenbenen (hmm, dit stukje levert me van een ongerust mailtje van mijn moeder op… geen nood, ik heb ervan geleerd en zal voortaan alleen nog volledig ingepakt naar buiten gaan!). De supermarkt was trouwens reusachtig – ze verkopen zelfs pindakaas! En ik had me al voorbereid op zes weken rendiervlees… Wat dat betreft is het erg luxe hier allemaal. Zelfs Desperate Housewives komt elke dinsdagavond gewoon op tv – zo leer ik natuurlijk nooit wat afzien is…

Het gebouw (de ‘brakke’) waar ik in woon is redelijk uitgestorven, het wachten is op de andere studenten. Tot nu toe heb ik kennis gemaakt met twee Noorse jongens met wie ik de keuken deel en die me al jaloersmakende verhalen hebben verteld, en de komende dagen komen de anderen. Ik zal vooral het dorp gaan verkennen, want daarbuiten mag ik nog niet lopen totdat ik de schietcursus heb gehad (die krijg ik maandag). Maar ja, in een dorp waar je zelfs kunt kajakken in het zwembad zal ik me niet hoeven te vervelen!