Spitsbergen in een spijkerbroek
Door: Gemma
Blijf op de hoogte en volg Gemma
25 Maart 2009 | Spitsbergen, Nybyen
Ik heb vaak genoeg witte landschappen gezien vanuit het vliegtuig: wolkenvelden in allerlei soorten en maten. Schapenwolken, dikke witte dekens, wolkenbergen… Vaak stelde ik mezelf dan voor dat ik over een besneeuwd landschap vloog, en dat de wolkenvelden in feite gletsjers waren. Maar toen ik vandaag boven Svalbard cirkelde, besefte ik dat ik mezelf mooi voor de gek had gehouden. Tegen de prachtige, witte wereld die ik vandaag uit mijn vliegtuigraampje zag, kan geen wolk op.
Nadat het vliegtuig was opgestegen uit Tromso zag ik lange tijd alleen maar blauw: de zee en de lucht. En toen ik de eerste witte stipjes ver beneden zag, duurde het even voordat ik daadwerkelijk besefte dat er onder me duizenden ijsschotsen dreven, als een wit mozaïek. Ik begon heel breed grijnzen en had de neiging om mijn buurvrouw (die ik aan het begin van de vlucht nog hardhandig van mijn stoel had moeten verjagen omdat ze m’n plek had ingepikt) om de nek te vallen van pure blijdschap.
Toen we Spitsbergen naderden werd het bewolkt en mijn gezicht betrok. De landing was al ingezet (‘all electrnic equipment should be switched off’) toen we door de wolken heen braken en we de talloze gletsjers en (spitse) bergtoppen onder ons zagen. Ik kon me niet inhouden en zette stiekem mijn digitale camera weer aan, de ene na de andere foto makend voordat de stewardessen op het luidruchtige gebliep van mijn camera af zouden komen.
Ik kreeg het idee dat alleen de vlucht al de moeite en het geld waard was (maar was toch blij dat ik niet meteen rechtsomkeert hoefde te maken). Ik probeerde nog een ijsbeer te ontwaren in het witte landschap, maar het was een soort ‘Waar is Wallie’ voor gevorderden en met mijn bijziendheid zag ik elke sneeuwbal voor een ijsbeer aan.
Eenmaal op het vliegveld werden mijn dertig kilo zware bagage en ik opgehaald (samen met de ski’s die ik van mijn Noorse vriendin Unni uit Tromso mocht lenen) en naar het studentendorp Nybyen gebracht. Samen met een Noors meisje dat dezelfde cursus gaat volgen als ik (Permafrost and periglacial environments) wandelde ik vervolgens de drie kilometer naar Longyearbyen, om boodschappen te doen. In een spijkerbroek.
Nog lichtelijk euforisch van mijn reis had ik de kou onderschat (de zon scheen zo lekker…) en al was ik goed ingepakt met jas en handschoenen, mijn benen moesten het ontgelden. De snijdende wind striemde sneeuw in mijn ogen en blies dwars door de spijkerbroek heen, en bij thuiskomst ontdekte ik allemaal gesprongen adertjes op mijn bovenbenen (hmm, dit stukje levert me van een ongerust mailtje van mijn moeder op… geen nood, ik heb ervan geleerd en zal voortaan alleen nog volledig ingepakt naar buiten gaan!). De supermarkt was trouwens reusachtig – ze verkopen zelfs pindakaas! En ik had me al voorbereid op zes weken rendiervlees… Wat dat betreft is het erg luxe hier allemaal. Zelfs Desperate Housewives komt elke dinsdagavond gewoon op tv – zo leer ik natuurlijk nooit wat afzien is…
Het gebouw (de ‘brakke’) waar ik in woon is redelijk uitgestorven, het wachten is op de andere studenten. Tot nu toe heb ik kennis gemaakt met twee Noorse jongens met wie ik de keuken deel en die me al jaloersmakende verhalen hebben verteld, en de komende dagen komen de anderen. Ik zal vooral het dorp gaan verkennen, want daarbuiten mag ik nog niet lopen totdat ik de schietcursus heb gehad (die krijg ik maandag). Maar ja, in een dorp waar je zelfs kunt kajakken in het zwembad zal ik me niet hoeven te vervelen!
Nadat het vliegtuig was opgestegen uit Tromso zag ik lange tijd alleen maar blauw: de zee en de lucht. En toen ik de eerste witte stipjes ver beneden zag, duurde het even voordat ik daadwerkelijk besefte dat er onder me duizenden ijsschotsen dreven, als een wit mozaïek. Ik begon heel breed grijnzen en had de neiging om mijn buurvrouw (die ik aan het begin van de vlucht nog hardhandig van mijn stoel had moeten verjagen omdat ze m’n plek had ingepikt) om de nek te vallen van pure blijdschap.
Toen we Spitsbergen naderden werd het bewolkt en mijn gezicht betrok. De landing was al ingezet (‘all electrnic equipment should be switched off’) toen we door de wolken heen braken en we de talloze gletsjers en (spitse) bergtoppen onder ons zagen. Ik kon me niet inhouden en zette stiekem mijn digitale camera weer aan, de ene na de andere foto makend voordat de stewardessen op het luidruchtige gebliep van mijn camera af zouden komen.
Ik kreeg het idee dat alleen de vlucht al de moeite en het geld waard was (maar was toch blij dat ik niet meteen rechtsomkeert hoefde te maken). Ik probeerde nog een ijsbeer te ontwaren in het witte landschap, maar het was een soort ‘Waar is Wallie’ voor gevorderden en met mijn bijziendheid zag ik elke sneeuwbal voor een ijsbeer aan.
Eenmaal op het vliegveld werden mijn dertig kilo zware bagage en ik opgehaald (samen met de ski’s die ik van mijn Noorse vriendin Unni uit Tromso mocht lenen) en naar het studentendorp Nybyen gebracht. Samen met een Noors meisje dat dezelfde cursus gaat volgen als ik (Permafrost and periglacial environments) wandelde ik vervolgens de drie kilometer naar Longyearbyen, om boodschappen te doen. In een spijkerbroek.
Nog lichtelijk euforisch van mijn reis had ik de kou onderschat (de zon scheen zo lekker…) en al was ik goed ingepakt met jas en handschoenen, mijn benen moesten het ontgelden. De snijdende wind striemde sneeuw in mijn ogen en blies dwars door de spijkerbroek heen, en bij thuiskomst ontdekte ik allemaal gesprongen adertjes op mijn bovenbenen (hmm, dit stukje levert me van een ongerust mailtje van mijn moeder op… geen nood, ik heb ervan geleerd en zal voortaan alleen nog volledig ingepakt naar buiten gaan!). De supermarkt was trouwens reusachtig – ze verkopen zelfs pindakaas! En ik had me al voorbereid op zes weken rendiervlees… Wat dat betreft is het erg luxe hier allemaal. Zelfs Desperate Housewives komt elke dinsdagavond gewoon op tv – zo leer ik natuurlijk nooit wat afzien is…
Het gebouw (de ‘brakke’) waar ik in woon is redelijk uitgestorven, het wachten is op de andere studenten. Tot nu toe heb ik kennis gemaakt met twee Noorse jongens met wie ik de keuken deel en die me al jaloersmakende verhalen hebben verteld, en de komende dagen komen de anderen. Ik zal vooral het dorp gaan verkennen, want daarbuiten mag ik nog niet lopen totdat ik de schietcursus heb gehad (die krijg ik maandag). Maar ja, in een dorp waar je zelfs kunt kajakken in het zwembad zal ik me niet hoeven te vervelen!
-
26 Maart 2009 - 13:23
Je Moeder ...:
... lekker hoor, in je spijkerbroek bij -20 graden. :-) -
26 Maart 2009 - 18:41
Joëlle:
Hey Gem,
Wat klinkt dat allemaal supercool en gelukkig maar dat je niet hoeft af te zien (hoeven we dan ook geen drop voor je te kopen ;), is ook wel lekker toch? Je verhaal was echt geweldig om te lezen, blijf je stijl echt heel fijn leesbaar en erg lachwekkend vinden.
Heel veel plezier nog en ik lees het wel weer.
groetjes -
27 Maart 2009 - 09:26
Maartje:
Wauw, ik begin bijna te begrijpen waarom het de moeite waard is om zeven weken in de snijdende kou te bivakkeren! Wat een prachtig landschap! En nu maar hopen dat je, liefst vanuit de verte, ook maar eens een ijsbeer tegenkomt, want anders zou het wel een anticlimax zijn, he ;) Veel plezier! En leuk, zo'n weblog!
xx, Maartje -
27 Maart 2009 - 15:51
Inge:
Hoi Gem!
:) klinkt super leuk allemaal! heb je in de supermarkt ook al een typisch spitsbergs(?) product gevonden? Maken ze daar iets bijzonders, behalve misschien speciale bronwaterijsjes ofzo?
x Inge -
27 Maart 2009 - 18:23
Quinte:
Heey Gemma!
Wat leuk dat je toch wel een weblog bijhoudt!
Ik vind het heel leuk om te lezen :) Het ziet er echt heel mooi uit daar! En kajakken in het zwembad klinkt echt vet.. Hopelijk leer je nog een paar leuke huisgenoten kennen!
Groetjes, Quinte -
02 April 2009 - 22:12
Hadassa:
Ziet er echt super gaaf uit!!! Ik ben jaloers!! :)
x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
