Ik ga naar Spitsbergen en neem mee: een griepvirus

Daarnet ben ik teruggekomen van mijn eerste toerskitocht: naar de top van de de Longyearbreen (de gletsjer hier achter het dorp) en weer terug, samen met medecursisten Bjarki, Hella, Marianne en Zoe. Gisteren heb ik met behulp van een strijkbout mijn ski’s gewaxt, zo leer je dagelijks wat nieuws hier! Daarna had ik een oefentochtje door het dorp waarbij ik onderweg steeds mijn linkerski verloor en mijn voeten waren iets te groot voor de schoenen, maar dat mocht de pret niet drukken. Vandaag ging alles goed: de lucht was strakblauw, mijn ski’s bleven aan mijn voeten zitten en ik had zowaar een groter paar schoenen gevonden. Het uitzicht was geweldig en omdat we omhoog liepen (met een soort dierenhuiden onder onze ski’s) had ik genoeg tijd om ervan te genieten. Ik ben zelfs verbrand in de zon, zo zonnig was het!

Het enige minpuntje vormden de sneeuwscooters, die overal met veel lawaai omhoogkwamen en een enorme uitlaatgassenwolk achterlieten Het is hier een sport om met je sneeuwscooter de steilste hellingen op te zoeken – met gevaar voor eigen leven, want vorige week is er op die manier iemand onder een lawine bedolven geraakt en niet meer levend bovengekomen. Bjarki had voor de zekerheid een geweer bij zich – hij heeft een tijd geleden twee jaar op Spitsbergen gewoond en gewerkt als gids en heeft in het Deense leger gezeten (zelfs namens het leger meegedaan aan de Nijmeegse vierdaagse!), dus hij heeft schietervaring. Naar beneden was moeilijker dan ik dacht – ik ski al sinds mijn vierde, maar in ‘tiefschnee’ is het heel wat lastiger dan op pistes, zeker met extra lange en dunne latten die alleen bij je tenen vastziten. Het bochten maken ging niet zo soepel als ik hoopte, dus ik ben tot twee keer toe in de sneeuw beland. Gelukkig was de landing zacht… Toen we thuiskwamen had ik het heerlijk warm, alsof het 20 graden boven in plaats van onder nul was…

Het gaat goed met mijn sportieve voornemens hier: vrijdag heb ik al meegedaan aan een cursus steps in de Svalbardhallen. Samen met zo’n twintig andere vrouwen probeerde ik verwoed de pasjes en de Noorse instructies van de lerares te volgen. Na afloop had ik het zo warm dat ik haast zonder jas naar buiten wilde (maar toen ik buiten was, kwam ik daar snel op terug…). Het was grappig om te zien hoe alle slanke vrouwen, die zich zo in het zweet hadden gewerkt om een mooi figuur te krijgen, zich haastig inpakten in dikke, vormeloze donsjassen – als een soort poolburka’s.
Vervolgens ging ik door naar de ‘Friday Gathering’ op de universiteit, een goede mogelijkheid om medestudenten te leren kennen. Ik had zo’n dorst dat ik snel een halve liter perencider achteroversloeg en enigszins aangeschoten liep ik ‘s avonds met een van de meisjes uit mijn keuken terug naar ons huis. De Noren drinken op de Friday Gathering de ene na de andere halve liter bier (van het merk ‘Amsterdam’!), omdat alcohol taxfree is en daarom veel goedkoper is dan op het vasteland van Noorwegen.

In het Svalbardmuseum las ik dat met de komst van het vliegveld in Longyearbyen, in 1974, niet alleen de welvaart naar Svalbard kwam, maar ook de griepvirussen. De bewoners hier zullen het me niet in dank afnemen dat ook ik een virus heb meegesmokkeld: ik ben snipverkouden. Gelukkig is het buiten te koud om een loopneus te hebben: het snot bevriest in je neus!
Vanavond ga ik nog maar even uitzieken want orgen begint de safety course: twee dagen van ’s ochtends tot ’s avonds buiten doorbrengen, brr… Maar het schijnt heel leuk te worden, en ik kijk er ook echt naar uit, want het avontuur van vandaag zort ervoor dat ik vaker op pad wil! Over een week (na de eerste collegeweek) hebben we hier maar liefst een week paasvakantie, dus ik hoop dat het weer dan mooi is en we veel tochten kunnen maken (te voet, op ski’s of met sneeuwscooters – dinsdag krijg ik sneeuwscooterles). Sommige studenten gaan zelfs kamperen, maar dat lijkt me toch wel erg koud en ijsbeergevoelig. Misschien ga ik een nachtje in een hut hier in de buurt logeren. Misschien kan ik tijdens de volgende Friday Gathering een stoere Noor met geweer regelen, die de wacht wil houden…