Vrolijk Pasen!

Op Spitsbergen hebben ze de gewoonte om voor alles de omschrijving ‘ ’s werelds noordelijkste’ te plakken – niet alleen is Longyearbyen ‘the worlds northernmost town’, ook alle activiteiten en bezienswaardigheden krijgen dit begerenswaardige predikaat. Zo speelde ik gisteren met Delia, Hilde, Marianne, Ben en Karl een kaartspel (Sysselmannen), en op de kaarten stonden toeristische Spitsbergenplaatjes afgedrukt. Op de hartenvrouw was ’s werelds meest noordelijke wijnkelder te zien, de ruitendrie toonde ’s werelds noordelijkste verkeersbord (een waarschuwingsbord vanwege overstekende ijsberen). Deze Spitsbergse gewoonte is besmettelijk en zo kwam het dat ik mezelf deze morgen aan ’s werelds meest noordelijke paasontbijt bevond. Aangezien iemand paaseieren had verstopt, besloot ik zelf het goede voorbeeld te geven en legde mijn gekookte eitje (onbeschilderd uiteraard, anders is het eieren zoeken geen kunst) in de vensterbank. Ik stelde me verdekt op op de bank, verscholen achter de grote stapel artikelen die ik nog moet lezen, maar niemand die de keuken binnenkwam scheen het ei op te merken. Toen ik poolshoogte ging nemen begreep ik waarom: het ei, nog lauwwarm, was weggezakt in de sneeuw. Ik vrolijkte het geheel op met wat paaskuikentjes en een chocolade-ei en ging met Gro naar buiten om sneeuwfoto’s te maken. Ik besloot nog een (rauw) ei mee te nemen om de fotosessie een paselijk tintje te geven Toen we een steile helling gingen beklommen liet ik het ei veiligheidshalve achter en toen Gro en ik terugkwamen en het ei na goed zoeken hadden teruggevonden, bleek er een barst in te zitten. Ook rauw ei blijkt dus uit te zetten als het vriest. Verheugd over dit geslaagde ‘eggsperiment’ gingen we naar binnen, waar we ontdekten dat ook het hardgekookte ei inmiddels een barst vertoonde. De eieren zagen er niet meer appetijtelijk uit en dus moest ik het zonder hardgekookt eitje doen op Pasen, maar het was het experimenteren waard.
De vakantie is voorbij gevlogen, en het was geweldig. Vorige week zaterdag hebben we de berg naast Longyearbyen beklommen. Op het plateau hadden we een prachtig weids uitzicht over de sneeuwvelden en in de verte zagen we een groep rendieren grazen. Toen ik na een tijdje over mijn schouder keek kreeg ik de schrik van mijn leven: vanuit de verte naderde iets groots en iets wits… ‘Polar bear! Polar bear!’, schreeuwde ik direct naar mijn nietsvermoedende wandelgenoten. Verdwaasd keken ze om en zagen mijn wilde gebaren en de witte gedaante in de verte. Plotseling barstte Zoe in lachen uit. ‘That isn’t a polar bear – it’s a reindeer!’ En even later, toen het logge beest op een heuvel stond zodat ik ook zijn schriele pootjes kon zien, moest ik toegeven dat het onmiskenbaar een rendier was. Terug in Nederland moet ik mijn bril maar eens vaker gaan dragen. En nu maar hopen dat mijn vrienden de volgende keer dat ik ‘polar bear’ schreeuw, nog wel naar me luisteren…
Afgezien van die wandeltocht en de al eerder beschreven scootertocht heb ik nog een skitrip over het bevroren Adventfjord gemaakt en ben ik met mijn keukengenoten naar een morenegrot geweest (een morene bestaat uit sediment dat door een gletsjer ‘gebulldozerd’ is). Erg mooi: binnen waren prachtige kristallen te zien. Verder zijn we van vrijdag op zaterdag naar een hut in Bjorndalen (Berendal, maar ik heb geen ijsbeer gezien) geweest, op ski’s. Zowel op de heenweg als op de terugweg belandden we in een sneeuwstorm (op de terugweg hebben we halverwege maar een taxi genomen), maar in de hut was het dankzij de kolenkachels lekker warm. En ik heb geplast op ’s werelds meest noordelijke plek (nouja, voor mij dan), lekker buiten in de sneeuw met een ongelooflijk uitzicht over een zee vol ijsschotsen – alsof ik aan het einde van de wereld stond.